In de afgelopen weken heb ik hier in Pomichnaja al een aantal arme gezinnen bezocht die een gehandicapt kindje hebben.
De kinderbescherming gaf mij een lijst met wel 40 gezinnen die een kindje hebben met een handicap. Samen met de dominee ben ik al een aantal dagen op stap geweest om deze gezinnen te bezoeken. Nu kom ik in straten waar ik nog niet eerder ben geweest en nu kom ik er eigenlijk pas achter waar ik nu op dit moment woon (waar ik straks voorgoed ga wonen). Ik kom nu in straten van Pomichnaja die eigenlijk geen straten te noemen zijn. Lang zoeken naar het juiste adres en dan uiteindelijk aankomen bij een treurig vervallen huisje. Elke keer is het weer afwachten wat ik tegen zal komen, zal deze moeder goed voor haar kinderen zorgen?
In de afgelopen bezoekjes heb ik van alles gezien. Bij sommige gezinnen was het schrikbarend in welke armoede deze mensen leven. Er was mij al wel verteld dat Pomichnaja veel armer is dan Beregowo (de plaats waar ik 2 ½ jaar heb gewoond), maar nu zie ik met eigen ogen dat dit een hele arme regio is.
Gelukkig zijn er ook gezinnen die goed voor hun kinderen zorgen. Zoals bij moeder Ira. Moeder Ira vertelde mij dat ze één zoontje heeft van 11 jaar. Haar zoontje heeft het Syndroom van Down. Terwijl ze over haar zoontje spreekt, gaat er veel liefde van uit voor hem. Ze vertelde dat ze het niet begreep dat ouders hun gehandicapt kindje konden afstaan en lieten opgroeien in een internaat. Wat deed het mij goed om te zien dat er hier ook moeders zijn, die goed voor hun kind zorgen. Het was te zien dat moeder niet de rijkste was, maar het belangrijkste wat dit jongetje heeft; is Liefde! Nadat de dominee het Evangelie mocht vertellen en we deze moeder uitgenodigd hadden voor de kerkdienst, ging ik met een voldaan gevoel naar het volgende gezin.
Reactie plaatsen
Reacties