Meestal één keer in de maand brengen wij kinderen van ons ziekenhuis naar het kindertehuis. Daar blijven ze enkele maanden voor het zogeheten rehabilitatietraject. Je zou dan verwachten dat in deze kindertehuizen wel de goede zorg is, maar het tegendeel is waar.
Het kindertehuis laat aan de buitenwereld zien dat de kinderen het heel goed hebben. Bij de ingang van het kindertehuis hangen foto’s van de kinderen dat ze lekker buiten spelen en aan het knutselen zijn. Maar in werkelijkheid gebeurt dit allemaal niet. En ja, alleen als er foto’s moeten worden genomen ‘’voor de buitenwereld’’, dan mogen de kinderen op dat moment wel even kind zijn.
We gingen ook deze dag kinderen naar het kindertehuis brengen. Ook namen we gelijk kinderen mee terug die het rehabilitatietraject hadden doorlopen. Deze kinderen mogen dan naar huis. Meestal rijden wij deze rit van bijna twee uur met de auto. Vandaag gaat dat niet passen omdat er vandaag wel drie kinderen weggebracht worden. Daarom is er voor vandaag een ambulance geregeld.
In de ochtend is het erg haasten voor we kunnen vertrekken. Samen met mijn collega zorg ik er voor dat Karl, Nadia en Gyuri eerst hun flesje nog krijgen en verschoond worden. En daar is de ambulance al.. Ik had hier nog nooit eerder in een ambulance gezeten. Ik had mi al niet veel van de medische apparatuur verwacht, maar hier was helemaal niets! Er waren alleen een bed en een gasfles. Onder mijn stoel lag nog een klein koffertje, zou dat misschien een EHBO koffertje zijn?
Nadia en Yoeri sliepen al snel in de Maxi-Cosi. Karl zat bij mij op schoot en door de hobbelige weeg heen, is Karl ook lekker in slaap gevallen op mijn arm. Na bijna 2 uur waren we aangekomen bij het kindertehuis van Svalyava. Mijn collega en ik werden op pad gestuurd om deze drie kinderen weg te brengen. We brachten ze naar de kamer wat de aankomende periode hun thuis zal zijn. De kinderen werden omgekleed en wij kregen de kleertjes weer mee terug. Wat wel altijd leuk is aan een bezoekje aan het kindertehuis is om de kinderen weer te kunnen zien, waar wij al eerder voor gezorgd hebben. Ik zag Gyöngyi en Maxim weer, wat zijn ze lekker groot geworden! Er is hier geen tijd om nog afscheid te nemen van Karl, Nadia en Gyuri want we moeten weer naar de volgende kamer. Daar wachten de drie kinderen op ons die met ons mee terug gaan.
In de volgende blog hoop ik u te vertellen over het thuisbrengen van Anna-Maria, Victoria en Veronica.
Reactie plaatsen
Reacties