Zoals ik in de vorige blog verteld heb mochten we een week geleden de verjaardag van Ludmilla vieren.
Het was heel bijzonder dat ze dit mocht beleven. Ik was erg dankbaar en blij, maar toch waren er grote zorgen. Moeder voedt haar dochtertje nauwelijks en verzorgt haar niet zoals het zou moeten. Soms wist ik het ook even niet meer wat wijsheid is. Wat is nu het beste? Ludmilla thuis bij moeder laten of dat ze bij mij komt wonen? Wat is het dan belangrijk dat we dit overgeven in de handen van de Heere. Hij zal dan leiden!
Twee dagen later was ik in gesprek met het Oekraïense echtpaar (waar ik goed contact mee heb), over dat Ludmilla eigenlijk nodig in bad zou moeten. Maar waar zou dat kunnen? Ik wilde Ludmilla niet alleen meenemen naar mijn huis, omdat de papieren niet geregeld zijn. Dit zijn papieren die ervoor zorgen dat ik niet verantwoordelijk ben als er iets met haar zou gebeuren. En om moeder nu mee te nemen naar mijn huis, leek mij ook onverstandig, omdat het beter is dat zij niet weet waar ik woon. We hebben het in het gebed gebracht. Het leek ons toen het beste om Ludmilla de badderen in het bejaardtehuis van het Oekraïense echtpaar.
Afgelopen woensdag ben ik toen naar Ludmilla gegaan om moeder het nieuws te vertellen. Toen zei moeder: ‘Ik heb haar gisteren zelf al in bad gedaan’. Ik stond verbaast...!
De volgende ochtend toen ik weer kwam, was moeder Ludmilla al aan het eten geven. Weer was ik erg verbaast...
De dag hierop hebben moeder en ik haar aangekleed en haar een mooi jurkje aangedaan. Toen zei moeder, met een verliefde blik kijkend naar haar dochter: ‘Wat is ze mooi hé!’
Wat een verandering heeft er bij moeder plaats gevonden. Eerst gaf ze haar dochtertje nauwelijks te eten en nu probeert ze echt goed voor haar dochtertje te zorgen. En je ziet echt dat ze nu van Ludmilla houdt. Dit is echt een wonder!
Wat ben ik dan nu dankbaar dat ik Ludmilla niet uit huis heb gehaald.
Reactie plaatsen
Reacties