Nog maar enkele dagen later toen ik de wonderlijke veranderingen zag bij moeder, werd Ludmilla ernstig ziek.
Ze wilde niets meer eten en drinken en als ze toch iets binnen kreeg dan kwam het er weer uit. Ze was heel slap en ademde zwaar. Ze was er zo slecht aan toe dat we vreesde dat ze spoedig zou sterven. (Dit was afgelopen vrijdag en zaterdag.) Het was zwaar deze dagen, zou ik nu afscheid moeten nemen van mijn meisje? Ook voor moeder was het heel zwaar. Sinds een week ziet moeder in hoe waardevol haar ernstig gehandicapte dochtertje voor haar is en zou ze haar nu los moeten laten? We hebben samen gebeden.
Wonderlijk begon Ludmilla zaterdagmiddag te drinken en te eten. En ook gaf ze niet meer over.
Moeder had mij een paar dagen geleden al verteld met mij mee te willen naar de kerk. Maar ze zou wel haar kleine baby en Ludmilla willen meenemen. Ze wilde Ludmilla niet thuis achterlaten, wat is dat bijzonder. Een week geleden gaf ze haar dochtertje nog nauwelijks te eten en nu wil ze haar niet voor 2 uurtjes thuis laten bij andere mensen. Ik zei dat het prima was als Ludmilla en de baby mee zouden gaan naar de kerk (Hier in Oekraïne is het normaal dat ook baby's meekomen).
Maar toen Ludmilla ziek werd, leek dit allemaal niet door te kunnen gaan... Maar de Heere heeft weer opnieuw het leven van Ludmilla gespaart. En omdat het zondagochtend (gisteren) zo goed ging met Ludmilla, konden ze toch mee naar de kerk.
Gisterenochtend mocht er een busje vol met mensen uit het zigeunerkamp naar de kerk gebracht worden. Een maand geleden is een van deze mensen tot geloof gekomen. Wat mag de Heere hier in dit zigeunerkamp dan werkzaam zijn. Hier mogen we dankbaar voor zijn! Wilt u blijven bidden voor deze mensen?
Reactie plaatsen
Reacties