13 dagen oorlog

13 dagen oorlog! 13 dagen geleden dat ik 's nachts wakker werd en Russische vliegtuigen over ons huis vlogen. De oorlog begon! We moesten vertrekken! Zouden we ooit nog terugkomen? Komen we nog wel op tijd weg uit het oorlogsgeweld? Op de vluchtroute naar het westen van Oekraïne werd gebombardeerd. Het enige wat ikkon doen was roepen roepen, "Heere help ons!"

Toen ik mijn telefoon opende lieten de  beelden zien dat de oorlog in alle hevigheid was uitgebroken. 

Na een paar uur inpakken en bidden of de Heere ons wilde laten zien of het veilig genoeg was om te vertrekken met het gezin uit het familiehuis zijn we vertrokken. 

Rond de middag (24 februari) begon de reis naar het westen van het land, niet wetende hoe het zou lopen. Na een lange reis van 45 uur kwamen we op zaterdagmorgen 26 februari veilig aan in het westen. Tijdens deze reis heb ik een stukje van de oorlog gezien. 

- 's Nachs ging het luchtalarm af.

- Borbardementen en ontploffingen.

- Controles

- Lange files

- Voortdurend bidden om kracht en hulp

- In de overlevingsstand staan

- Drinken van koude niet opgeloste       oploskoffie om wakker te blijven

- Avondklok

- Slechte wegen

- Problemen met de auto

- Zorgen of we wel genoeg benzine hebben.

- Het zien van duizende vluchtelingen

- Twee dagen van doorrijden zonder grote pauzes en zonder slaap.

Als ik terukkijk dan is het net of ik het niet zelf was die de reis maakte. Het kon toch niet dat ik 45 uur achter elkaar kon rijden? Maar de Heere gaf de kracht, Hij was met mij.

Op de plaats van bestemming dacht ik in de huid van een vluchteling te kunnen kruipen. Al snel zag ik in dat ik geen hulp moest verwachten maar dat ik moest dienen als zendeling. De afgelopen 13 dagen ben ik geen moment vrij geweest. Zo druk....! Maar ook hier geeft de Heere kracht voor.

In een volgend bericht zal ik u vertellen over mijn bediening in het westen van Oekraïne.