Ludmilla

Ludmilla (1jr), waar ik in de afgelopen nieuwsbrief over heb geschreven, is de laatste weken heen en weer verhuisd. Drie weken geleden werd Ludmilla opgehaald door haar moeder en tante. Voor ons heel onbegrijpelijk. Hoe kan Ludmilla, die zo ziek is, de juiste zorg krijgen bij een moeder die geen vaste woning heeft en die nog een kindje van een paar maanden heeft. De moeder van Ludmilla was min of meer gedwongen om Ludmilla mee te nemen naar huis. De dokter wilde haar niet langer in het ziekenhuis houden, omdat het ziekenhuis de verantwoordelijkheid niet op zich wil nemen voor het overlijden van een kind en dit de naam van het ziekenhuis dan geen goed zal doen. Ik vond het verschrikkelijk om te zien dat moeder met Ludmilla weg ging. We liepen hen nog achterna en ik zag moeder buiten zitten onder een boom met Ludmilla op schoot. Wij zijn naar haar toe gegaan en hebben het telefoonnummer van tante gevraagd om met hen in contact te blijven. Wij zijn hierna weer aan het werk gegaan, maar ik kon alleen maar denken aan Ludmilla die nu ergens met moeder buiten zou zitten. Zou moeder wel voorzichtig zijn met haar hoofd? Waar zouden ze vannacht gaan slapen? Zouden wij Ludmilla ooit nog kunnen zien?

Een aantal dagen later hoorden wij van tante dat het niet ging met Ludmilla nu ze bij haar moeder is. Moeder heeft nog geprobeerd haar terug te brengen bij ons in het ziekenhuis. Nadat bleek dat dit niet meer kon, hebben ze Ludmilla naar een ander ziekenhuis gebracht. Wij hebben nog geprobeerd om Ludmilla daar te bezoeken maar dit werd niet toegestaan. Zelfs moeder mocht haar kindje niet bezoeken.

Voor ons waren die weken onzeker, hoe zal het met Ludmilla zijn? En zal ze nog leven?
Maar vorige week maandag hoorden we dat er 2 kindjes overgebracht zouden worden vanuit het andere ziekenhuis. Toen wij hoorden dat het Ludmilla was die terug kwam, waren wij zo blij. Het was heel bijzonder om haar weer vast te kunnen houden. De volgende dag mocht ik haar in bad doen, wat waarschijnlijk in de afgelopen weken niet was gebeurd. Nadat ze weer schoon en verzorgd in mijn armen lag, gaf mij dit zo’n voldaan gevoel en ben ik zo blij dat Ludmilla weer terug is en dat zij in haar laatste periode van haar leven toch nog liefde mag ontvangen.

Gisteren schrok ik toen ik foto’s vergeleek van Ludmilla van 3 maanden terug en nu, want nu zag ik pas dat ze inderdaad achteruit gaat: haar waterhoofd groeit, haar lichaam vergroeit steeds meer en ze heeft heel veel smetplekken.