Jullie kennen Ludmilla inmiddels allemaal wel en weten wie ze is.
(Een meisje van 2 jaar dat door een hersenvliesontsteking verstandelijk en lichamelijk gehandicapt, doof en blind is geworden en vermoedelijk een waterhoofd heeft.)
Ludmilla woont al weer ruim 2 maanden thuis. Elke week proberen we haar te bezoeken op het zigeunerkamp. Echt goed gaat het niet met Ludmilla thuis. We zien haar elke week steeds magerder worden. Als we vragen of ze wel voldoende eet, zegt moeder dat ze geen geld heeft om eten te kopen. Soms kan ze wat griesmeel kopen waar ze met water een papje van maakt. Het is dan te begrijpen dat ze mager wordt. Meerdere keren hebben we al gezegd dat Ludmilla gewoon met de maaltijd mee moet eten, ze is tenslotte al 2 jaar. Omdat Ludmilla alleen gepureerd voedsel kan eten hebben wij een staafmixer voor hen gekocht, maar nog steeds geeft moeder haar geen vast voedsel.
Viavia hebben wij gehoord dat moeder definitief afstand wilt tekenen van Ludmilla. Hier schrok ik van... Moeder heeft al nagevraagd hoe het proces van afstand tekenen van een kind in werking gaat. Of dit verzoek van moeder aangenomen wordt, is nog maar de vraag. In Oekraïne is het allemaal niet zo goed geregeld als in Nederland. In Oekraïne bestaan er helemaal geen huizen voor gehandicapten kinderen. Ik vroeg: 'waar blijven deze kinderen dan?' Het is heel erg om te zeggen, maar de dokter of de ouders zeggen zelf dat ze het zo ver niet laten komen. Wat gruwelijk! Ik vind het zelfs te verschrikkelijk om er over na te denken, laat staan dat dit dus hier echt in werkelijkheid gebeurt.
Vorige week toen ik Ludmilla weer bezocht en het kleine huisje binnen kwam, schrok ik heel erg. Ik zag daar Ludmilla liggen op het bed en ze leek wel stervende. Ludmilla zag er zo slecht uit, in en in wit en mager en ze reageerde niet meer op ons. Ze moet snel medische hulp krijgen, maar volgens moeder vond de dokter van het zigeunerkamp haar niet ziek genoeg. Wij hebben bij moeder aangedrongen om diezelfde dag nog opnieuw naar de dokter te gaan.
Een aantal dagen later (afgelopen dinsdag) hadden mijn collega en ik pauze en we liepen rond op het ziekenhuis terrein. Daar kwamen we Ludmilla en haar oma tegen. Oma vertelde dat ze zojuist de papieren had kunnen regelen dat Ludmilla opgenomen kan worden in het ziekenhuis. Oma was nu onderweg met Ludmilla naar de kinderafdeling. Wij liepen voor de 'veiligheid' niet mee. Als de dokter zou zien dat wij eventuele invloed hebben gehad op oma dat zij wilde dat Ludmilla opgenomen zou worden, dan zullen ze ons dat niet in dank afnemen. Even later werd ons gevraagd of wij de medicijnen voor Ludmilla konden kopen en betalen, moeder kan dit zelf namelijk niet.
Ludmilla ligt nu al enkele dagen in het ziekenhuis en ze lijkt wat op te knappen. De dokter zegt dat ze een beginnende longontsteking heeft. Gisteren vroeg de dokter ons of wij Ludmilla in bad konden doen, want Ludmilla stinkt nogal, zei de dokter. Dat was ook zo, moeder heeft Ludmilla zelf nog nooit thuis in bad gedaan. Het was fijn om Ludmilla weer te kunnen wassen. De wasbeurt was hard nodig. We hebben zelfs het water tussendoor moeten verversen. Wat heel bijzonder is, is dat moeder bij Ludmilla blijft slapen in het ziekenhuis. Het had ook anders kunnen zijn, dat moeder nu juist de kans zag om haar kindje achter te laten. Gelukkig heeft ze dit niet gedaan en mag Ludmilla gelukkig nog bij haar moeder zijn.
Wilt u blijven bidden voor Ludmilla, maar ook voor moeder, dat ze tot de juiste beslissing mag komen of het wel verstandig is om definitief afstand te doen van haar kindje.
Reactie plaatsen
Reacties