Waar gaat Ludmilla wonen?

Gepubliceerd op 21 juni 2019 om 12:23

In de 2 weken dat ik weer terug ben in Oekraïne is er hier veel gebeurt.

Teveel om eigenlijk te beschrijven, maar misschien had ik u al wel iets eerder op te hoogte moeten brengen...

Zoals ik in de vorige blog al in het kort verteld heb, heeft Ludmilla een doorligwond. Elke dag ga ik nu naar Ludmilla om haar een beetje te wassen en haar wond te verzorgen. En ik kan wel zeggen, dit is heel zwaar. Als ik het zo kan beschrijven; er zijn alleen maar botjes overgebleven. Ludmilla heeft een groot waterhoofd en daaronder ligt een klein lichaampje. Een lichaampje wat bijna niet meer kan... Als ik haar wond verzorg, dan gilt ze het soms opeens uit.

Volgens moeder wil ze niet eten en drinken. Maar als ik er ben, eet ze naar de grote van haar lichaampje, echt super goed.

Elke morgen als ik het kleine zigeunerhuisje binnen stap is het altijd weer een 'verrassing' hoe ik haar aan zal treffen. Hongerig, dorstig, vies en bezweet enzovoort. Ik verzorg haar met alle liefde, al is het zwaar. 

En soms vraag mij wel is af waar ik de energie vandaan haal om elke dag (of soms meerdere keren per dag) haar op te zoeken. Maar als ik mijn mooie meisje in mijn armen heb, en haar stralende gezichtje ziet van herkenning dan weet ik weer waar ik voor gekomen ben. (Ludmilla is lichamelijk en verstandelijk zwaar gehandicapt, doof en blind.)

Haar doorligwond wordt gelukkig steeds kleiner. Ik zag het positief in, totdat afgelopen vrijdag moeder opeens zei de andere dag te zullen vertrekken met al haar kinderen. Ze wil iets van 500 km verderop gaan werken op de vuilnisbelt. Ik schrok hier van. Ze kan niet zomaar zo'n zwak kindje wat waarschijnlijk niet meer lang zal leven, zo'n lange reis laten maken. Ze zal nog onderweg sterven in de trein of in de bus.

Maar wat dan? Ludmilla thuis achterlaten? Moeder heeft dit wel eens eerder gedaan, maar toen leefde oma nog. Oma is alleen een aantal maanden geleden overleden. 

Dus als moeder gaat vertrekken en ik haar zou zeggen dat ze Ludmilla niet mee kan nemen op die reis, dan zou ze Ludmilla moeten achterlaten thuis. Dus toen kwam de vraag: Of Ludmilla tijdelijk bij mij wonen kon?

Op zo'n moment gaat er van alles door je heeft. Kan dit wel? Wat als ze sterft als ze bij mij woont? Kan ik dan 2 à 3 maanden de deur niet meer uit? Dan heb ik nu opeens de verantwoordelijkheid voor een zwaar gehandicapt kindje. 

Als eerste bij thuiskomst hebben we het eerst in gebed gebracht. Want wat is Gods wil?

In deze middag ging alles in trein snelvaart. Van Jurist bellen tot bezoek aan de advocaat toe. Het eerste goede nieuws was; het is mogelijk dat ik Ludmilla in huis opneem en dat moeder de verantwoordelijk houdt over haar kindje. Zo kan ik niet aansprakelijk gesteld worden als ze sterven zou. Uiteindelijk moeder opgehaald uit het zigeunerkamp, om met haar naar de advocaat te gaan. Toen bleek dat haar paspoort in het bezit is van een vrouw uit een ander zigeunerkamp. Dus toen weer naar dit kamp gereden. Deze vrouw begon een verhaal te vertellen dat ze niet wilde dat deze moeder haar ernstig zieke kindje zou achterlaten. Ze zou moeder helpen en steunen in van alles, zoals ze beloofde...

Ik zag dit als een gebedsverhoring! Moeder hoefde niet weg en Ludmilla mag thuis blijven.

Helaas nog geen paar dagen later, nam het hele verhaal een andere wending. Die vrouw die we ontmoet hadden en beloofd had te zullen helpen, bleek de waarheid niet gesproken te hebben. (De hele geschiedenis zit nog ingewikkelder in elkaar, maar dat doet er voor hier niet toe.) 

Toen kwam bij moeder het weer naar boven en zei tegen mij: ''Ik ga over enkele dagen vertrekken met mijn kinderen. Jij zegt dat Ludmilla niet mee kan met mij, ik kan ze niet thuis alleen achterlaten, dus dan komt ze bij jou wonen''.

Even moest ik slikken, nu dit zo duidelijk tegen mij werd gezegd... Ik zei: jij bent haar moeder, ze heeft jouw nodig. Ik ben weg gegaan en gebeden of de Heere uitkomst en wijsheid wil geven in deze situatie.

Er is toen nogmaals navraag gedaan of het mogelijk is dat Ludmilla tijdelijk bij mij kan komen wonen. Nu is het alleen aan mij, wanneer ik ''ja'' zal zeggen. Maar ik kan en mag deze keuze niet alleen maken. Want is het wel Gods wil dat ze bij mij komt wonen. Wil ik het gewoon zelf niet te graag? Daarom wil ik u ook vragen om te bidden om wijsheid om een beslissing te maken.

Gisteren toen ik het zigeunerhuisje binnen kwam en Ludmilla als een klein hoopje in een hoekje zag liggen, ging er zo'n pijn door mij heen. Wat dit meisje de afgelopen periode thuis al niet heeft doorstaan. Een moeder die haar nauwelijks eten en drinken geeft, haar gezicht die onder de vliegenpoep zit, ze heeft veel pijn, ze heeft erge honger en dorst.... enzovoort. Als ik haar dan zo zie lijden dan bid ik of dit lijden voor haar spoedig mag ophouden en dat ze voor eeuwig bij Hem mag zijn. 

Maar het hoeft toch niet zo te zijn dat ze haar laatste weken zo moet doorbrengen...? Hoe zwaar moet het zijn om 20 uur zonder eten en drinken te liggen in een hutje van 35°c..!!

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.